Friends with benefits

Soms schuim ik wel eens fora af om herkenbare situaties te zoeken en daar dan de reacties op te kunnen lezen. Het verbaast me vaak hoe hard mensen kunnen zijn, maar ook hoe ingebakken sommige zaken momenteel voor velen zijn. Nee, ik ben zeker niet vrij van alle zonden. Integendeel zelfs. Ook ik pleit schuldig aan de fameuze nieuwe trend 'friends with benefits', al moet ik eerlijk toegeven dat ik daar absoluut niet in geloof. Ik ben het type dat namelijk verliefd wordt in zo'n situatie en dat niet begrijpt dat je dat kan doen zonder verliefd te worden, toch niet op lange termijn. Dan lijk je me niet eerlijk met jezelf te zijn. Maar vanwaar komt plots die drang om alle voordelen, maar niet de nadelen van een relatie te hebben? Zou dat nu vroeger ook zo zijn geweest, maar dan meer verborgen? Ik begrijp dat niet. Ja, ik heb zelf zoiets gehad, maar ik was verliefd en de angst om hem te verliezen was te groot. Ik bleef ook hopen op zo'n einde als in de film 'Friends with Benefits' of 'No Strings Attached'. Zelf was ik er eerst van overtuigd dat het maar bij één keer zou blijven. Dat werd dan een tweede keer, een derde en na een maand vond ik hem eigenlijk gewoon leuk. We leerden elkaar steeds beter kennen, zagen elkaar frequent en lapten zowat elke regel die een friends with benefits relatie zou moeten hebben aan onze laars. En toen was ik verliefd. Het mooiste aan de hele situatie is dat mijn verliefdheid langzaam groeide en dat ik echt verliefd werd op de persoon. Doordat er geen verwachtingen waren, kon ik mezelf zijn bij hem en besefte ik dat hij het beste in me naar boven bracht. Wanneer ik bij hem was, zag ik mezelf graag.

Het minder mooie aan de situatie is natuurlijk dat het leven nooit zo loopt als in de films. Ook hier geen happy end dus. Al blijft de hoop er momenteel nog wel. Ik begrijp echt niet dat je meerdere maanden bij iemand bent, je veel deelt met elkaar, elkaar wil knuffelen, lepeltje lepeltje wil slapen, .... en toch geen relatie wilt. Dan zou ik dat nooit maanden willen doen met iemand.

Maar iedereen is anders.... Dus welke les trek ik daaruit? Dat het niets voor mij is. Ik ben duidelijk niet gemaakt voor zoiets. Alleen vraag ik me soms af… Wie wel?

I don't know why I wasted so much time pretending I didn't care. I guess I just didn't want to feel like this. It hurts. (No Strings Attached, 2011)

Depression is not a sign of weakness

Ik zei dat ik zou vertellen over depressief zijn, dus bij deze doe ik dat ook. Het kostte me moeite om hierover te beginnen en ik ben nog steeds wat bang dat ik er spijt van zal hebben, maar ik ergens heb ik het gevoel dat ik het moet doen.

Mensen denken vaak dat als iemand depressief is, je dat aan die persoon kan zien. Dat is niet altijd het geval. Depressie uit zich niet altijd in verdriet, onophoudend huilen, jezelf niet meer verzorgen, … Al kan dat natuurlijk ook. Bij mij zag je het niet. Ik kleedde me goed, hield me er zelfs meer mee bezig dan anders en verzorgde mezelf. Kleine kanttekening is wel dat ik niet voldoende sliep. Ook dat is natuurlijk jezelf verzorgen. Ik ging al een hele tijd naar een therapeut, maar had niet het gevoel echt vooruitgang te boeken. Het was mijn eigen keuze, ik voelde namelijk dat er iets niet goed zat. De vinger op de wonde leggen, lukte me niet. Toen het woord depressie viel en in één adem daarbij medicatie, ben ik onophoudelijk beginnen huilen. Dat was het allermoeilijkste moment. Ik had gefaald. Voor iemand die perfectionistisch is en veeleisend voor zichzelf denk ik niet dat er iets erger kon gebeuren dan dat. Ik lichtte mijn familie en enkele vrienden in en ieder van hen overtuigde me dat ik het niet mocht zien als falen. Toch bleef dat door mijn hoofd gaan. Een week heb ik iedere dag gehuild, me als een bolletje opgerold en gehoopt dat het vanzelf zou over gaan. Ik besefte echter ook wel dat het zo niet verder kon, dat ik meer hulp nodig had en dat mijn therapeut het beste met me voorhad. Ik nam het eerste pilletje. Veel effect voelde ik niet. Bijwerkingen, die wel. Na een tijdje gaan die over, de meeste toch. Mijn gevoelens werden afgezwakt. Het ene moment was ik daar blij om, het andere moment niet. Ik voelde dat ik minder empathie kon tonen en soms had ik echt een knoop in mijn maag. Op zo’n moment wilde ik huilen, maar lukte het me niet.

Mensen praten plots met je over je emoties en issues. Ook al deed je dat ervoor niet. Ik wist niet wat zeggen en nu nog steeds niet. Ze trokken en sleurden uiteindelijk dingen uit mij, waarvoor ik hen dankbaar ben. Ik leerde wie er echt voor me was en wie niet. Al onderschat ik niet dat het voor hen zwaar moet zijn geweest. Het meest aangename gezelschap was ik niet en nu nog steeds niet altijd.

Voor het woord depressie viel, voelde ik dat het niet goed met me ging. Ik was lusteloos en voelde me als het ware dood vanbinnen. Ik zat in de zetel, maar had niet de energie noch de zin om televisie te kijken of een boek te lezen. Mijn concentratievermogen was namelijk nihil en ik werd zenuwachtig van mijn eigen heen en weer flitsende gedachten. Ik telde af tot ik kon gaan slapen en hoopte dat mijn slaap zo lang mogelijk duurde. Ik sliep veel, heel veel soms en toch was ik doodop als ik wakker werd. Een nieuwe dag… Wat keek ik er tegen op. Dus sliep ik minder en zocht ik afleiding, soms op foute manieren. Ik maakte afspraken met vriendinnen, maar hoe dichter die afspraken kwamen, hoe meer ik begon te zoeken naar een goed excuus om af te bellen. Vlak voor ik ze dan zag, belde ik af. Ik wilde niet gaan. De sporadische keren dat ik wel ging, vond ik het altijd leuk en was ik blij dat ik was geweest. De drempel om te gaan was gewoon te groot waardoor ik het de keer daarna toch weer niet deed.

Schaamte. Wat een overheersend gevoel was dat toch. Schaamte, want ik had gefaald in het leven zelf. Schaamte, want ik had niet het recht om ongelukkig te zijn. Schaamte, want ik had een label. Ik heb een label, voor de rest van mijn leven. Uiteindelijk ben ik het anders gaan bekijken, maar dat heeft me maanden gekost. Ik schaam me niet meer, althans niet altijd. Ik weet dat ik niet heb gefaald, integendeel zelfs. Misschien ben ik te lang sterk geweest en was dit het gevolg. Misschien had ik dit echt nodig om daarna beter te weten wat ik echt wilde. Het label neem ik er dan wel bij. Ik ben mensen tegengekomen die veroordelend zijn. Ik herinner me levendig de nacht dat ik naast iemand sliep die boos op me was. Uiteindelijk huilde ik, waarop hij schertsend zei: “Ben je depressief of wat?” Ik lachte toen. Hij wist namelijk niet dat ik herstellende was van een depressie en ik vond zijn opmerking om die reden ironisch genoeg grappig. Het veroordelende droop ervan af.

Hoe herstel je nu van een depressie? Ik was in therapie, schuimde het internet af, las van die zelfhulpboeken enzovoort. Niets hielp echt. Ik maakte vooruitgang, maar voor mij ging die vooruitgang te traag. Uiteindelijk las ik het boek van Nasrien Cnops, “Ik tegen de rest”. Hoe herkenbaar, elk stuk dat erin beschreven staat. Plots kon ik omarmen wat ik daarvoor niet kon. Ik had een depressie en was herstellende. Ik had een depressie, maar ik was niet alleen. Ik had een depressie en ik had het recht om er één te hebben. Dat boek heeft om die reden heel veel voor me gedaan. Ik heb het ook laten lezen door anderen, in de hoop dat ze zo beter begrepen wat ik doormaakte. Zij schreef namelijk wat ik voelde, maar niet kon beschrijven. Het aanvaarden van wat was, was voor mij de eerste echte stap die ik zette naar herstel.

Daarna… Volgde elk klein stapje zich vanzelf op. Iedereen herstelt anders en op een eigen tempo. Er is geen recept, geen ideale manier die werkt voor iedereen. Ik ben wel een aantal keer een paar stappen achteruitgegaan, maar ik wist ergens dat ik er ook wel weer naar voor zou zetten. Op momenten dat ik dat niet meer geloofde, babbelde ik er met iemand over en dat hielp. Hulp zoeken bij iemand professioneel en bij iemand die dicht bij jou staat, is wel nodig.

Ik voel niet langer altijd schaamte. Die voel ik enkel nog als iemand me veroordeelt. Nu voel ik soms trots. Herstellen van een depressie is moeilijk en vergt veel van je. Dan ben ik trots op mezelf. Ik heb gevochten.

In een notendop is dit mijn depressie. Ik zou er volledige pagina’s over kunnen schrijven, maar zo’n groot stuk tekst is niet al te aantrekkelijk. Beetje bij beetje komt het er wel uit.

Liefs

Ik.

Nothing ever happens like you imagine it will...

Er is niet veel dat ik ooit echt heb gewild in mijn leven. Doelen, zoals ze dat noemen, had ik niet per se voor ogen. Ik wist niet wat ik wilde worden, had geen bijzondere passie voor iets en dus voelde ik me vaak wel wat verloren. Ik miste iets, al wist ik nooit wat. Ondertussen heb ik wel bepaalde dingen gevonden die me meer interesseren dan anderen, maar uiteindelijk zijn die er allemaal toevallig en door omstandigheden gekomen. Het ergste van al is dan misschien dat ik er niets mee doe. Ik zou gewoon niet weten wat. Ik besef dat ik nog steeds een soort van stuurloos ben, hoe graag ik ook zou willen dat ik dat niet ben. Je vraagt je dan misschien af waarom ik er niets aan doe? Waarom ik geen uitdagingen aanga, nieuwe dingen opzoek, enzovoort. Het antwoord is omdat ik het niet kan. Ik heb dagen dat ik opsta, boordevol plannen, en dan komt het er toch niet van. Er zijn momenten dat ik het druk heb en dan maar verschillende lijstjes maak met dingen die ik moet doen, dingen waardoor ik me gelukkiger ga voelen. Toch komt het er niet van. Dan heb ik tijd en lig ik liever in mijn bed, zit ik in de zetel of verzet ik mijn zinnen door een stapje in de wereld te zetten.

Het enige dat ik altijd wist, was dat ik mama wilde worden en ook ik droom, net als zoveel andere vrouwen, van een perfect gezin. Hoe kan het ook anders. Het leven loopt echter niet altijd zoals je zou willen. Je hebt niet alles te kiezen, ook al zijn er mensen die menen van wel. In zekere zin klopt dat ook. Ik beëindigde zelf mijn stabiele relatie en koos er dus in die zin voor om even alleen verder te gaan. Toen koos ik voor mezelf. Ik voelde dat ondanks het feit dat hij een goede partner was en onze relatie heel goed liep, ik niet gelukkig zou worden met hem. We verschilden te veel voor mij en ik miste diepgang. Het was een moeilijke keuze, maar één waarvan ik nooit spijt heb gehad. Al denk ik nu soms met weemoed terug aan die tijd. Ik ben nu een tijdje vrijgezel en ondanks dat ik mannen date vind ik niet wat ik wil of vinden zij in mij niet wat zij willen. Mijn hart is al meermaals gebroken geweest, maar ook ik heb er al gebroken.

Ik val steeds op de foute mannen en de goede mannen duw ik weg. Dat besef ik iedere keer weer. Hoe stop je daar mee? Ik heb boeken gelezen, ik ben al een hele tijd in therapie waar ook dat onderwerp aan bod komt en ik praat er openlijk over met anderen. Het lukt me niet om ervan af te geraken. Wat ben ik dan weer streng voor mezelf. Ik verwijt het mezelf, vind mezelf dan zwak en slinger mezelf van alles naar het hoofd terwijl ik vaak verder ga met wat me dan net mee ongelukkig maakt.

Dan komen we bij de kern van de zaak. Even toch. Ongelukkig zijn. Depressief zijn? Ja hoor. Al is het onderdeel mannen natuurlijk niet de enige oorzaak daarvan. Verloren zijn en jezelf terugvinden. Hoe doe je dat? Hoe overwin je iets als je het al zo lang probeert en al zo veel hebt gedaan? Met vallen en opstaan, vallen en opstaan, vallen en opstaan. Wat is het vermoeiend. Je beseft dat pas als je het zelf mee maakt. Ook dan realiseer je je pas hoe hard en veroordelend je soms zelf voor mensen was, hoe snel je een stempel op iemand zet en hoe oneerlijk dat is.

Meer hierover lees je snel. Maar voor nu… Ben ik open genoeg geweest, wat niet altijd van mijn gewoonte is.

Liefs

Ik. 

There is sunshine in my soul today

De bui waar ik in vorige post over sprak, is toch nog even blijven hangen. Vandaag is daar eindelijk verandering in gekomen. De zon scheen en ook al is het buiten nog steeds erg koud, toch doet het me aan de zomer denken en ernaar verlangen. De lente komt er aan, denk ik dan, en dat vind ik een heel leuk seizoen. Het ontluiken van de bloemetjes, weer wakker worden als de vogeltjes fluiten, de bladeren die weer aan de bomen komen, de eerste zonnestralen die prettig aanvoelen, een eerste keer een terrasje doen, fleurige kleedjes dragen, …. Er zijn vele kleine momenten tijdens dat seizoen dat ik oprecht kan genieten. Ik sta dan versteld van de schoonheid van de natuur en van de kleine dingen in het leven die me gelukkig maken. Het doet me ook telkens beseffen dat het leven kort is en ik er op zo’n momenten intens van moet genieten.

Als ik naar de maatschappij kijk tegenwoordig besef ik dat dat genieten voor iedereen een heel andere vorm heeft gekregen. Sommigen willen jong zijn en genieten van reizen, feesten, hun carrière, … Ze willen ongebonden zijn en kiezen daar bewust voor. Er zijn dagen dat ik die visie mooi vind, maar er zijn ook dagen dat die visie me ergens heel erg vreemd lijkt. Ook ik geniet van die zaken, maar voor mij is er meer nodig. Ik geniet nog meer van de momenten met de meest dierbare mensen om me heen. Plots kunnen die momenten er namelijk niet meer zijn en daar ben ik wel eens bang voor. Daarom begrijp ik mannen en vrouwen die bewust een hele tijd vrijgezel zijn omdat ze nog niet gebonden willen zijn niet. Liefde is, ondanks dat het je veel verdriet kan doen, toch één van de mooiste dingen die er is? Ik denk dat er over weinig onderwerpen meer inkt is gevloeid dan over liefde. Het is ook vaak een veelgebruikt onderwerp in muziek, toneelstukken, dans en films.

Tijdens de lenteperiode voel ik ook enige vorm van romantiek bij mezelf opborrelen. Misschien daarom dat ik nu weer even helemaal niet begrijp hoe je van de liefde kan gaan lopen, al maak ik me er zelf ook schuldig aan, al is dat eerder onbewust en besef ik dat vaak pas achteraf.

Ik heb het al meegemaakt dat ik een hele leuke jongen datete en we verliefd werden. Plots nam hij afstand en zei hij dat hij voelde dat er meer in zat en hij dat op dat moment nog niet wilde. Ik hoorde achteraf dat hij met heel veel vrouwen sliep. Nachten heb ik er van wakker gelegen. Ergens besefte ik dat hij mijn gepieker niet waard was. Ik verweet mezelf mijn naïviteit, al wist ik dat ik het echt niet had kunnen weten. Toen ik hem daar een tijd later over aansprak zei hij dat zijn gevoelens toen oprecht waren. Ik heb veel gelezen en las altijd dat als een man zei dat hij ‘er niet klaar voor was’, hij eigenlijk gewoon niet voldoende geïnteresseerd was. Bij deze man kon ik dat niet geloven, stiekem nog steeds niet. Ook al zou ik het puur voor mezelf wel willen geloven, toch geloof ik liever in de zijn oprechtheid en weiger ik het als oppervlakkig te zien. Naïef, toch? Ach, de zon schijnt, romantiek komt er aan, althans toch in mijn verbeelding, en dan blijf ik het goede in de mensen nog meer dan anders zien.

Liefs

Ik. 

Come on inner peace, I don't have all day

Er zijn zo van die dagen dat ik met mezelf helemaal geen blijf weet. Op zo’n dagen pieker ik me suf. Wat wil ik doen met mijn leven? Waarom loopt mijn leven niet zoals gepland? Waar gaat dit naartoe? Hoe verander ik bepaalde dingen? Soms raak ik dezelfde dag nog uit zo’n dip en zit ik vol levenslust om het vanaf de dag daarna volledig anders aan te pakken. Helaas was vandaag niet zo’n dag en schrijf ik dit terwijl ik nog steeds bokkig, onzeker en even ongelukkig ben. Bestond er maar een knopje dat het piekeren even uit kon zetten.

Het ergste is dat ik niet eens deftig weet wat precies de aanleiding is waarom ik me zo voel. Drie minuten later voel ik me dan heel oneerlijk ten opzichte van mezelf want moest ik eventjes diep genoeg graven, dan zou ik het wel weten misschien. Dat doe ik dan weer niet, uit angst? Angst om even heel wat verdriet te voelen? Angst om misschien bepaalde dingen onder ogen te zien? Op dit moment denk ik dat het allebei wel redenen zijn.

Weet je wat het is? Ik ben nu iets voorbij midden twintig en ik voel me soms zo belachelijk eenzaam. Ook al heb ik goede vrienden, een goede band met mijn familie, toch zijn er momenten dat ik me heel erg alleen voel. Ik mis ook wel een partner. Iemand die af en toe eens over mijn hoofd wrijft, me gewoon aankijkt en me daardoor het gevoel geeft dat alles wel goed komt. Hoe stom het voor sommige mensen ook kan klinken, ik voel mijn biologische klok tikken. Dan geen partner hebben, maakt het ook nog lastiger.

Er zijn momenten geweest dat ik echt zocht. Ook al wilde ik niet zoeken, ik deed dat toch en ik kon er niet mee stoppen. Elke man die ik tegen kwam werd onmiddellijk gescreend op het al dan niet zijn van relatiemateriaal. Nu probeer ik dat al een tijdje niet meer te doen. Ik had besloten even niet meer weg te gaan, met mensen iets leuks te doen zonder dan vreemden tegen te komen. Dat hielp enorm. Het is als een soort verslaving waar je van af moet precies. Nu kan ik weer gewoon over straat lopen zonder mannen te screenen.

Misschien ben ik ook gewoon te veeleisend voor mezelf. Of verwacht ik te veel van het leven. Mensen zeggen me steeds dat alles wel goed komt. Ik hoor me diezelfde dingen zeggen tegen andere mensen. Tegelijkertijd besef ik dan steeds dat die woorden niet eens helpen, integendeel. Soms wou ik dat er een klein mannetje op mijn schouder zat dat me kon zeggen welke keuzes ik wel en niet moet maken en waarom.

Op dit moment zegt dat mannetje dat ik moet gaan slapen, ook al slaap ik nooit zo vroeg. Nu slapen, dan is het sneller morgen en hopelijk is dan de bui over. Al is dat dan eerder de kop in het zand methode dan een oplossingsgerichte aanpak van het probleem. Vandaag moet dat maar even volstaan.

Liefs

Ik.

I'm also just a girl standing in front of a boy asking him to love her.

Vandaag bleef ik maar in mijn hoofd zitten met een heel gekende quote uit de film Nothing Hill:

“I'm also just a girl standing in front of a boy asking him to love her.”

Ik geef toe dat ook ik niet heilig ben op het gebied van mannen. Als vrijgezel heb ik wel eens iets gedaan zonder na te denken, ben ik te snel geweest en heb ik me volgens sommigen misschien misdragen. Toch heb ik dat nooit echt volledig roekeloos gedaan, er was altijd wel een ‘reden’ voor, voor zover daar een reden voor kan zijn.

Nu heb ik eens een hele roekeloze keuze gemaakt, die me achteraf wel iets opleverde. Ik ben de man maanden blijven zien en hij bleek echt nog leuk te zijn. We waren wat je noemt “friends with benefits”, nooit gedacht dat dat me echt zou overkomen. Zoals je zo vaak hoort, krijgt één van de twee dan plots gevoelens. Ik was die persoon. Waarom ik dit nu vertel en wat dit te maken heeft met die quote? Ik heb altijd het gevoel gehad dat hij geen respect voor me had. Nooit zou ik een potentiële partner voor hem kunnen zijn want ik had wel snel met hem geslapen, ook al was dat niet iets dat ik vaak deed. Ik bedacht me dat hij dat toch ook met mij had gedaan? Wat maakt dat de man dat wel ‘mag’ en de vrouw niet? Hier zijn we weer beland bij het principe dat mannen trots kunnen zijn op hun veroveringen en vrouwen al gauw als slet worden aanzien vanaf het moment ze eens iets losser zijn.

Ik heb toen met hem geslapen de eerste keer omdat ik erg gekwetst was, me eenzaam voelde, dronken was ook en me op dat moment van niets iets aantrok. Ik kan gerust toegeven dat dat een heel marginaal moment uit mijn leven was. Moet hij me daarom zo beoordelen? Ik ben helemaal niet zo en ik heb heus wel waarden en normen. Ik heb hem ook niet veroordeeld of afgeschreven omdat hij dat heeft gedaan met mij. Daar komt de quote bij kijken. Ik ben gewoon een meisje, die voor een jongen staat en hem vraagt van haar te houden.

Liefs

Ik.

Zoektocht naar de ware of mezelf?

Oh ja. Ik ben zo iemand. Wachtend op de ware, hopend op een goede man, geloven in de clichés en dromen van een happy ever after. Tot je plots niet meer zo vrolijk bent, tot je niet meer goed weet wie je bent, tot je niet meer voldoende zelfvertrouwen hebt, tot je de verkeerde mannen date. Bestaat er zoiets als de foute man? Of ligt het misschien eerder aan de vrouw op dat moment? Ik geloofde niet volledig in “je moet eerst gelukkig zijn met jezelf voor je iemand graag kan zien”. Die mening heb ik herzien.

Verschillende mannen gedatet, verschillende ervaringen opgedaan en verschillende vormen van liefde hebben gevoeld. Dat is een opsomming van mijn eigen ervaring. Na er met veel vriendinnen open over te hebben gepraat, hoorde ik dat ook zij identieke dingen als ik hadden gedaan, soms nog ‘erger’, soms gelijkaardig, soms veel minder ‘erg’. Toch had ik eerder niet van die verhalen gehoord? Niemand had me dit eerder verteld. Nu begrijp ik waarom. Er is schaamte. Je denkt dat je de enige bent die deze ervaringen mee maakt, die hoopt op liefde, die afhankelijk wordt van iemand of van de liefde of de gedachte eraan, die losbandig is en tegelijkertijd toch zichzelf respecteert.

Laten we eerlijk zijn. Ben ik trots op de laatste twee jaar uit mijn leven? Ja. Ik ben trots op mezelf. Ik heb dingen gedaan die misschien niet altijd even slim zijn geweest, die niet altijd door iedereen gepruimd zouden worden, die volgens sommigen als 'sletterig' omschreven zouden kunnen worden, maar dat neem ik er graag bij. Ik heb mezelf gezocht en gevonden. Al blijf ik ervan overtuigd dat je hele leven een zoektocht is, een zoektocht naar liefde en een zoektocht naar jezelf. Onderstaande quote van Brené Brown uit het boek The Gifts of Imperfection zegt exact wat ik zelf heb ondervonden en waar ik zelf sterk in geloof:

"Owning our story and loving ourselves through that process is the bravest thing that we will ever do"      

Ieders date-ervaring is anders en ieder reageert anders in bepaalde situaties. Het is niet omdat het bij mij soms pijn deed, dat het bij een ander ook pijn zou doen. Het is niet omdat ik blij werd van bepaalde dingen dat een ander dat ook zou worden. Deze blog is persoonlijk, maar ergens herkenbaar en uit het leven gegrepen.

Vol trots geschreven, met schaamte herlezen, al lachend herbekeken en met liefde afgerond. Zo zal iedere post zijn.

Groetjes

Ik.